Een interview. Daan vindt het best spannend. Logisch als je 7 bent en nog nooit zoiets hebt meegemaakt. Maar hij slaat zich er goed doorheen, zo blijkt al snel. “Ik speel in JO8-1”, vertelt de jonge Lekkerkerker. “En dat is hartstikke leuk!” Daan is inzetbaar op meerdere posities. Soms staat hij in de spits, dan weer is hij middenvelder of keeper. Dat laatste heeft zijn lichte voorkeur. “Ik heb zelfs twee keepersshirts,” vertelt hij. “En ik durf links en rechts te duiken.” Zelfkritisch is ie ook. “Ik moet nog wat beter leren vangen. Soms glipt er wel eens bal door mijn handen.” Ook als veldspeler wil hij zich verbeteren. “Ik wil harder leren schieten,”
Maarten Speksnijder kan er zijn voordeel mee doen. Hij is immers samen met Niels van der Velden trainer van JO8-1. “Ik ben er door Niels bij betrokken geraakt,”, stelt hij glimlachend vast. “Hij en ik kennen elkaar van onze gezamenlijke hobby wielrennen. Ook Niels heeft voetballende kinderen. Eén van hen speelt in JO8-1. Nu begeleiden we het team met z’n tweeën. Bevalt hartstikke goed. Het is vooral mooi om de kinderen te zien groeien in hun sport én als team.”
Zelf heeft Maarten Speksnijder ooit in de D- en C-jeugd van Spirit gevoetbald. Daarna koos hij voor judo om vervolgens de switch te maken naar de wielrennerij. “Vorig seizoen reed hij als amateur bij De Waardrenner, waar ook Niels van der Velden voor koerst, dit jaar maakte hij de switch naar de elites van DRC De Mol in Dordrecht. “Ik wil ontdekken hoe ver ik nog kan reiken,” zegt hij. “Mijn eerste wedstrijden heb ik inmiddels gereden, waaronder een voorjaarsklassieker: de Zuiderzeeronde. Hoewel het heel anders en vooral harder koersen is, was ik niet ontevreden over mijn debuut op dit hogere niveau.”
Emma en Daan gaan heel af en toe kijken wanneer hun vader de pedalen ronddraait. “Maar ik heb meer met voetbal,”, zegt Emma Speksnijder, groep 8 leerling van de Eben Haëzerschool, waar ook Daan doordeweeks elke dag te vinden is. “Twee jaar geleden werd ik lid van vv Lekkerkerk. Dat gebeurde na een zomer waarin ik veel met vriendinnen aan het voetvallen was. Dat vond ik zo leuk dat ik daarmee door wilde gaan in een echte club. Zo kwam ik in een meisjesteam terecht. Daar heb ik geen moment spijt van gehad. We hebben het heel gezellig met elkaar en met de trainsters Claudia en Cheryl. En het gaat heel goed. We zijn al een keer kampioen geworden en staan nu tweede in onze afdeling. Xerxes gaat aan kop, maar die club krijgen we nog. Misschien lukt het nóg een keer om als eerste te eindigen.”
Vader Maarten geniet van de enthousiaste verhalen van zijn kinderen én het team en de club waar hij nu als vrijwilliger voor actief is. “JO8-1 is super qua sfeer en beleving,” vindt hij. “Wat ik ook mooi vind is hoe de ouders met de kinderen meeleven en met elkaar omgaan. Ze staan er relaxed in. Bij ons zul je geen gebrul of getier langs de lijn horen. Gelukkig maar, want daar heb ik echt een hekel aan. De kinderen moeten lekker onbevangen kunnen voetballen. Zonder druk van buitenaf. Heerlijk om dat te mogen begeleiden.”
